مرحوم علامه این شعر را در پاسخ نامه منظومِ مرحوم «آرام» سرودند.سید ابوعبدلله ناصر الدین حسین آرام(1350-1294)متخلص به آرام، فرزند کوچک تر آیت الله حاج سید نور الدین تفرشی قمی بود.
از علم و انساب و رجال بهره فراوان داشت. افزون بر مقام علمی و روحانی، در نویسندگی نیز بنام بود. و گاهی از روی تفنن نیز شعر می سرود. و آثارش در مجله ها و روزنامه های کشور، منتشر می شد.
سال ها مدیریت آستان پریْ پاسبان حضرت فاطمه معصومه(سلام الله علیها) را بر عهده داشت.محبت و اداردتش به اهل البیت (علیهم السلام) چندان بود که به محض شنیدن نامشان، حالش دگرگون می شد. بسیار خوش قلب و خوش محضر بود.و با مرحوم علامه نیز نشست و برخاست داشت.افسوس که «سید» تا پایان عمر، مجرد زیست و از خود فرزندی برجای ننهاد.