همانگونه که در جهان تکوین، عرش و فرش هست، در هستی انسان نیز عرش و فرش وجود دارد. فرش انسان، طبیعت او و عرش وی، قلب و روح اوست. قلب المؤمن عرش الرحمن. این عرش، مانند عرش الهی که بر آب استوار است: (وکانَ عَرشُهُ عَلَی الماء) باید بر آب استوار باشد؛ آبی که عرش انسان بر آن استوار است، اشک است.